De schilder

Hallo lieve tweevoetertjes, hier ben ik weer .
Ik ben jullie nog niet vergeten hoor en zoals ik de vorige keer had beloofd wil ik jullie vandaag iets vertellen over een hele, maar dan ook een hele rare tweevoeter die hier bij ons in huis is geweest. Ja een heel rare hoor. Die was zo helemaal wit, zo wit als ik en onze Zembi. "Dat is die meneer zijn werktenue", zei bazeke, "en die meneer komt hier de muren schilderen." 
Bazeke was weer met zijn moeilijke woorden daar. Schillen of schildenen? Ik ben dan maar onmiddellijk aan het blaffen gegaan, want tweevoetertjes die in dezelfde kleur rondlopen zoals ik, daar heb ik het niet voor. Bazeke en bazinneke vonden het niet leuk dat ik zo kwaad was op die chiller of zoiets en ik moest van hen mijn mand in. 
Die witte tweevoeter zette overal vodden op de vloer en plastiek over de tafel en kasten. Ik had al bang dat hij ook nog iets over mij in mijn mandje zou leggen. Onder zo'n plastiek liggen doe ik niet graag hoor. Jullie misschien wel?
En toen deed hij van die grote potten open en nam een stok in zijn hand. Joepie, die wil met mij spelen dacht ik, maar mijn pret was vlug weg toen hij die stok in een emmer stak en zo maar op zijn ééntje speelde. 
En toen hé... Toen gebeurde het, jullie gaan mij niet geloven hé, maar die witte hé, die smeerde van wat in die pot zat op de muren. Dat vond ik wel het toppunt. Die mocht dat zo maar doen van bazeke en bazinneke. Ik mag mijn pootjes niet tegen de muur zetten maar die witte schillende tweevoeter die mocht dat wel!
Ik wipte vlug uit mijn mand. Ik wou wel eens zien wat er in die pot zat en dat zo maar overal op de muren kon. Ik stak dus mijn snuitje erin om eens goed te ruiken. Bah! Niet lekker hoor.
"TOBY AF", riep bazeke, "blijf van de verf af!"
Verf, weer zo'n moeilijk woord.
Ik keek op en kwispelde met mijn staartje. Dat doe ik altijd als men boos is op mij. 
Het bleek dan deze keer ook te helpen want bazeke, bazinneke en die witte chiller schoten in een lach.
"Zie je daar nu eens staan met je groene snuitje", zei bazeke.
Groen snuitje, groen snuitje? Bazeke hield mij zeker voor de gek. Mijn snuitje is zwart en dat is al altijd zo geweest. Tot nu dus, want toen ik met schele oogjes naar mijn neusje keek zag ik dat dat plots veranderd was. Groen dus.
"Ik zal dat wel afkuisen", zei die witte chiller. 
Ik zette het vlug op een lopen, terug naar mijn mandje. Ik wil niet dat andere tweevoetertjes aan mijn neusje komen.
"Doe ik wel", zei bazinneke.
Oef, dat was beter.
Ik ben dus die ganse dag en ook de dagen nadien uit die chiller zijn buurt gebleven en ben ook niet meer aan die potten van hem gaan ruiken. Zeg nu zelf, ik sta toch het best met een zwart snuitje. Of niet soms?


Geen opmerkingen: